Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
De vakantieperiode is weer aangebroken en dat is natuurlijk superleuk! Eerst de echtelijke ruzie die je moet beslechten want zij wilt naar het Griekse Kreta en hij naar Gambia. Wie er heeft gewonnen? Geen van beide! Want hoewel de reis is geboekt, de stoelen tegen extra betaling zijn gereserveerd, de koffers reeds in de buik van het vliegtuig zitten en het vliegtuig na een half uur vertraging uiteindelijk is opgestegen, staan de twee vakantiegangers, eerst beteuterd en daarna rood aangelopen van woede, bij de balie in de vertrekhal hun beklag te doen. Maar de net zo rood aangelopen grondstewardess zegt er ook niets aan te kunnen doen en is al helemaal niet van plan om tegen een salaris van rond de 7 euro per uur mee te gaan zoeken naar de koffers die wél uit het laadruim van het vliegtuig zijn gehaald, maar nergens meer te vinden zijn.
Het echtpaar had zich er zo op verheugd om op reis te gaan, althans de vrouw want de keus was na een week totale onthouding van zowel seks als vast voedsel, uiteindelijk op Kreta gevallen. De man kon, toen ze daar aan de balie stonden te smeken om toch minstens hun koffers mee terug naar huis te mogen nemen, zijn vrouw wel vermoorden. Want de vakantie met Corendon had vanaf hun woonplaats Rotterdam kunnen aanvangen en niet, zoals de 8 dagen Kreta vanaf Schiphol, waar ze anderhalf uur hadden gedaan over het afgeven van de koffers en tweeëneenhalf uur in de rij moesten staan om door de beveiliging te komen. Niks taxfree shoppen maar hard hollen naar het uiterste puntje van de D pier ze uitgeput bij de gate aankwamen. Daar zagen ze tot hun verbijstering hoe kleine mannetjes enkele grote koffers uit het laadruim aan het halen waren, waaronder een tweetal wel heel bekende koffers, namelijk die van het echtpaar. ‘We zijn er nu toch, laat die koffers erin en ons erbij’ klonk het smekend. ‘Helaas meneer, dat kan niet, veiligheidsprocedures, dat begrijpt u natuurlijk wel’ Nou de hevig van het rennen transpirerende man had daar na vier uur in een soort van lopende Eftelingattractie te hebben rondgesloft vanzelfsprekend helemaal geen begrip voor. Terwijl het echtpaar met nog twee andere reizigers vol ontzetting toekeken hoe de instapslurf en het toestel elkaar vaarwel kusten en de piloot de Boeing 737 langzaam in beweging zette. ‘Bent u de familie Pineut?’ vroeg de mevrouw van Transavia aan het naar adem snakkende echtpaar waarvan de man alleen nog maar een soort van ‘ja’ met zijn hoofd kon knikken en de vrouw de zoveelste haal van haar astmapompje nam. In het toestel zaten de 160 opgetogen passagiers blij handenwrijvend naar de instructies van de stewardessen te luisteren. Het is altijd prettig om reeds bij vertrek te moeten aanhoren wat je moet doen als het toestel onderweg in zee stort. De piloot bleek gevoel voor galgenhumor te hebben want eerder al had hij via de boordmicrofoon laten weten dat er een klein oponthoud was omdat enkele passagiers ‘niet waren komen opdagen’ en dat hun koffers uit het laadruim gehaald moesten worden.
Het echtpaar uit dit verhaal hebben de rest van de dag bij de bagageband doorgebracht, wachtend op hun koffers die maar niet kwamen. Toen de man aan een marechaussee vroeg wat hij nu moest doen zei deze ‘neem gewoon een andere koffer mee, er staan er genoeg’. Na het invullen van de nodige formulieren vertrok het echtpaar, na een 9 uur durend dagje uit op de nationale luchtvaarthaven, per trein terug naar Rotterdam. En of de duvel er mee speelde; tussen Leiden en Den Haag was er iemand die kennelijk een zelfde ervaring had meegemaakt als het echtpaar want de persoon was voor de trein gesprongen. Gevolg; anderhalf uur vertraging. Eenmaal aangekomen bij Rotterdam CS was de laatste metro richting Spijkenisse al vertrokken en hebben zij zich de luxe van een 105 euro kostend ritje met een luxe boevenwagen veroorloofd, een andere naam voor een zwarte, door een mediterraans type bestuurde Mercedes is voor die prijs niet te verzinnen.
Gaat u binnenkort vanaf Schiphol naar Kreta? Als ik u was zou ik omboeken en vanaf het aloude Zestienhoven naar Gambia gaan. Fijne vakantie alvast.
