Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Ik ben maar weer eens de brug naar Hoogvliet overgegaan. Ik had een uitnodiging gekregen voor de nieuwjaarsborrel en voor een gratis drankje ben ik wel te porren. Bovendien voel ik mij bijna altijd welkom in mijn oude woonplaats. Inderdaad ‘bijna’ want sommigen zien mij liever gaan dan komen. Dat was al te merken bij binnenkomst in de kantine van het MFC Boomgaardshoek. Ik was nog niet binnen of twee paar ogen gingen van mij naar elkaar en daarna weer naar mij. Je hoeft geen hogere wiskunde of psychologie gestudeerd te hebben om aan te voelen dat die blikken vol met verbazing, spot en hoon zaten en vermoedelijk ook met een flinke portie haat. ‘Welkom in Hoogvliet en jij ook een gelukkig nieuwjaar’ zei ik tegen mijzelf. Maar verder alleen maar leuke, lieve aardige mensen die spontaan naar mij toekwamen om mij een welgemeend gelukkig nieuwjaar toewensten. Ik had mij, vanwege het de kop opsteken van corona en mijn eigen verkoudheid, voorgenomen om niet te zoenen of te knuffelen en evenmin om handen te schudden. Slechts één keer ben ik van het laatste afgeweken want de uitgestoken hand van iemand als good old Henk Verberne weigeren, nee dat kon ik niet. Henk is inmiddels al een poosje de 80 gepasseerd maar dat is hem niet aan te zien. Dat komt vast en zeker door altijd hard werken en voor iedereen klaarstaan en een vriendelijk woord over te hebben. Ik ken Henk al vanaf midden jaren ’70 van de vorige eeuw. Hij en Theo Kessenich waren twee van de vaste beheerders van Sporthal Hoogvliet aan de Othelloweg, dezelfde hal die inmiddels al zo’n 10 jaar gesloten is en maar niet gesloopt wordt omdat er asbest in zit. Ik heb er grote zeskampen georganiseerd, bevrijdings- en andere feesten. Meegedaan met zaalvoetbalwedstrijden en menig biertje gedronken na het sporten. Niets was Henk en zijn collega’s teveel en altijd vonden ze wel een oplossing als er iets niet kon maar dankzij hun inzet en innovatieve handelen uiteindelijk toch door kon gaan. Gouden tijden en gouden mannen en Henk was daar één van. Ik vond het superleuk om hem na zeker 15 jaar weer eens te zien en – inderdaad – de hand te schudden. Zijn zoon Ruud liep ondertussen met grote schalen lekkere hapjes door de zaal en samen gingen ze breed lachend voor mij op de foto. Kijk, voor zulke mensen kom ik graag die bijna altijd hoog openstaande Spijkenisserbrug over. En breng die bitterballen maar naar die twee zure bommen.
