Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Ik krijg bijna dagelijks verzoeken van mensen die facebook vriend of vriendin met mij willen worden. Nu ben ik niet zo van het weigeren, iedereen is een vriend tot het moment iemand niet meer vriendelijk is. Wat kun je het leven toch lekker simpel benaderen, ja tog, nie dan?
Zelden krijg ik verzoeken van mensen onder de 50 jaar en dat toont aan dat; of ik te oud ben, of de jeugd niets meer heeft met dit seniorenmedium, want dat is het inmiddels geworden. Alhoewel ik bij tijd en wijlen nog wel een verzoekje krijg van uitdagende sexy geklede en zwoel kijkende dames met hele dikke lippen en dito tieten. Sorry meiden, maar mijn zakgeld is voor jullie totaal niet toereikend genoeg. Trap je er wel in dan ben je binnen de kortste keren gehackt en nemen de, vermoedelijk Nigeriaanse cybercriminelen je account over of loop je zelf een paar dagen met hele dikke lippen rond omdat je vrouw er achter is gekomen dan je met die Sletlantse dame correspondeert op tijden dat je vrouw zelf op 1 oor ligt.
De laatste tijd willen vooral oudere dames ‘vriendin’ met mij worden en dat vind ik best gezellig. Zo heb ik een Rita, een Janny, een Bella, een Nell, een Gerda, een Toos een Thea en nog een hele rits andere gezellige leuke dames tussen mijn dik over de 2000 volgende vrienden zitten. Ik mag graag schrijven over van alles en nog wat, mensen helpen met (uitgaans)tips en foto’s posten van de schepen die mijn torentje voorbij varen of voor de haperende Botlekbrug liggen te wachten, de veranderingen binnen Spijkenisse en die van mijn zo innig geliefde Rotterdam. Ik ben een soort van ‘open boek’ en ik gluur net zo graag bij anderen naar binnen als zij bij mij. Zie of lees ik iets leuks dan krijgen ze als beloning een opgestoken duimpje of een kusje. En lees ik iets wat mij niet aanstaat of waar ik het niet mee eens ben, dan reageer ik daar soms best fel of vilein op. En zo raak ik vanzelf weer een paar vrienden of vriendinnen kwijt want dan word ik ‘ontvriend’. Ze verdwijnen vaak zonder nog snel even netjes gedag te zeggen. Zoals gezegd weiger ik maar zelden een vriendenverzoek of men moet zich verschuilen achter een profielfoto met één of ander achterlijk bloemetje, een krols kijkende poes of een foto van een lieveheersbeestje ( o nee, die heb ik zelf op mijn pagina gezet). Ik wil best vriend met je worden maar dan wil ik je wel aan kunnen kijken en niet in een eng masker van de Joker of een Mummie staren. Maar sinds een paar weken ben ik wel wat selectiever geworden. Behalve de dames met te dikke lippen en tieten, weiger ik ook mensen die schijndood zijn en mij een vriendenverzoek sturen waarbij je op hun pagina kunt zien dat hun laatste bericht van juli 2021 is, zelf amper vrienden hebben en alleen maar eigen berichten bevatten en nagenoeg geen inkomende. Nu kunnen dat natuurlijk heeeeeel erg eenzame mensen zijn die graag mijn FB willen bekijken en in mij hun nieuwe mantelzorger zien. Tegen die toekomstige ex-vrienden zeg ik langs deze weg; ‘Sorry, misschien beoordeel ik je verkeerd, maar zoek lekker verder. Ik ben ff niet thuis, ik ben namelijk op stap met mijn echte vrienden.
Beeld: Pixabay (Alexa)
