Gast-columnnist Ahmad Algohbary (30) is een Jemenitische freelance journalist die voor verschillende internationale mediakanalen verslag heeft gedaan, waaronder The Guardian, Al Jazeera, Dawnmena, Middle East Eye en The New Arab. Zijn werk heeft de Online Journalism Award gewonnen en hij werd genomineerd voor een Emmy Award en een Shorty Award. Hij verblijft momenteel in een opvang in ‘s-Gravendeel. Hij schrijft regelmatig een column, welke hij zelf vertaald en door de redactie van Spieke geplaatst wordt.
Het is nu ongeveer vijf maanden geleden dat ik in Nederland ben gaan wonen, en ik dacht dat ik op de hoogte was van alle belangrijke gebeurtenissen om mij heen, maar ik moet toegeven dat ik nog onwetend was over Koningsdag. Ik had er geen idee van totdat het naderde. Dankzij de mensen uit de gemeenschap waarmee ik sinds mijn aankomst in contact ben gekomen heb ik Koningsdag leren kennen! Ondanks dat ik nog wacht op de acceptatie van mijn asielaanvraag heb ik echt van bijna alle feestelijke activiteiten genoten en net zoveel plezier gehad als alle Nederlanders.
Ik werd om negen uur ‘s ochtends wakker en Nicolet, de 45-jarige vrouw van mijn vriend Jan Mulder, die ik ken uit Spijkenisse vanuit mijn vorige verblijfplaats voordat ik naar het AZC ‘s-Gravendeel verhuisde, zat in haar auto te wachten om mij op te halen voor de viering van Koningsdag. We reden terug naar Spijkenisse waar ik de energieke en jeugdige Halima Hirsi en Soufian Bouchnafa ontmoette, zeer behulpzame maatschappelijk werkers uit het vluchtelingenkamp daar. Na de vriendelijke begroeting kregen we heerlijke cake genaamd “Oranje Tompouce”, het meest gegeten gebakje op deze dag, daarna gingen we naar Hoogvliet om te winkelen op de vlooienmarkt; een van de belangrijkste en interessante kenmerken van Koningsdag. Ik kocht koffiekopjes en wat antiek voor slechts een paar euro. Het is traditie geworden voor mensen om hun oude spullen, zoals muziek, kleding of entertainment, te verkopen voor een beetje geld. Naast het evenement van de vlooienmarkt leek het terrein hier te zijn veranderd in één groot feest om van deze speciale gebeurtenissen te genieten. Je kon een groep mensen hier zien zingen en dansen en een andere groep daar zien lachen en op een gekke manier zien rondlopen om wat plezier te hebben. Wat hen allen verbond, was de kleur oranje. De meerderheid van de mensen draagt kleding in het oranje. Toen ik vroeg waarom deze kleur zo beroemd is op deze dag, leerde ik dat het een soort trots is voor de Nederlandse mensen. Het komt bijna in alle festivals en vieringen voor en natuurlijk is het de hoofdkleur in de nationale vlag van Nederland. Tot mijn onwetendheid had ik geen outfit met de kleur oranje; het is echter niet verplicht. Door deze speciale kleur te dragen, vieren alle mensen hun liefde voor dit land, ongeacht of ze in Nederland zijn geboren of niet. Dat is precies wat ik al had gevoeld.
De reden dat ik naar het AZC ‘s-Gravendeel ben verhuisd, heeft te maken met een gezondheidsprobleem met mijn oog. Mijn volgende geplande bezoek aan mijn oogarts in het IMO-ziekenhuis in Barcelona staat gepland op 30 mei. Voordat ik asiel zocht in Nederland, heb ik meer dan twee jaar in Barcelona doorgebracht, waar ik verschillende operaties heb ondergaan om een hoornvliesaandoening te behandelen. Omdat mijn verblijfsstatus mij niet toestaat om te reizen heeft de COA-organisatie, die verantwoordelijk is voor de vluchtelingen in het AZC ‘s-Gravendeel, mijn gezondheidsprobleem serieus genomen en is begonnen met het nemen van de noodzakelijke stappen voor mijn reis. Reginald Flechsig, Eva, Chadi Lahouircha en Stefan Van Leeuwen van de COA-organisatie hebben uitstekend werk verricht om dit mogelijk te maken. Ze hebben mij een privé-kamer toegewezen in de accommodatie uit angst voor het oplopen van bacteriën in mijn ogen. Ik heb gemerkt dat het hebben van een privé-kamer voordelig is, aangezien mijn ogen zich beter zijn gaan voelen in tegenstelling tot mijn vorige situatie waarin ten minste vijf personen één kamer deelden. Later heb ik mijn BSN kunnen verkrijgen, een belangrijk nummer waarmee onder andere een bankrekening geopend kan worden. Het COA wacht nu op een verzoek dat zij hebben ingediend voor een reisdocument. Binnen enkele dagen zou ik dat document moeten hebben en waarschijnlijk mijn oogarts in Barcelona op tijd kunnen ontmoeten!
Voorwaar, ik zal de oranje kleur niet missen op de volgende Koningsdag. Ik wil gewoon extra vreugde ervaren en mij onderdompelen in de activiteiten die op deze speciale dag plaatsvinden. Elk jaar bezoekt de koning of koningin één stad om eenheid en verbondenheid met het volk te tonen. Dit jaar had Rotterdam het geluk om bezocht te worden door koning Willem-Alexander. Hopelijk kan ik volgend jaar ervoor zorgen dat ik op de plek ben waar de koning zal zijn. Net als sommige mensen die ik hoorde terwijl ik dit jaar het evenement observeerde, zou ik zeker “Lang leve de koning” roepen. Het markeert immers de verjaardag van koning Willem-Alexander, maar waarom zou ik dat doen. In het Midden-Oosten hebben we min of meer monarchale systemen. In mijn land, Jemen, hebben we een republikeins systeem, waar naar verluidt vrije verkiezingen en vrijheid van meningsuiting zijn toegestaan. Gedurende mijn hele tijd in Jemen heb ik geen enkele bijzondere dag waargenomen, van de Dag van de Eenheid tot de revolutionaire dagen, en daar zijn er veel van. Alles lijkt saai te zijn, zonder de opwinding en vreugde die ik zag op Koningsdag. Om voor de hand liggende redenen hebben wij niet de rechten gekregen waar onze heersers beloofden dat ze die aan de burgers zouden bieden. Het welzijn van het volk is het laatste waar een heerser aan denkt. Ja, Jemen is het armste land op het Arabische schiereiland, maar het buurland Saoedi-Arabië is het rijkste land in de Arabische wereld. De welvaart van Saoedi-Arabië heeft echter zelden invloed op het welzijn van haar volk. Het gemiddelde inkomen per jaar in Saoedi-Arabië is $21.540, terwijl het in Nederland $55.200 is. En natuurlijk is er geen vergelijking mogelijk qua mensenrechten en vrijheid van meningsuiting tussen de twee landen. Een Saoedische burger kan in de gevangenis belanden voor lichte kritiek op de koning of de manier waarop de rijkdom onder de burgers wordt verdeeld. In Nederland kun je kritiek uiten op zowel de koning, de koninklijke familie als iedereen die je denkt dat misbruik maakt van macht. Ja, Nederland heeft een monarchiesysteem; het is een historische rol die louter symbolisch van aard is. De koning in Nederland verschijnt bij dergelijke evenementen “om het volk te verenigen, te vertegenwoordigen en aan te moedigen”. In onze regio vraagt de koning of president het volk om hun onvoorwaardelijke steun voort te zetten en luistert vervolgens naar de groep jaknikkers en arme mensen die zijn verzameld voor hun valse gejuich en goedkeuring. Er worden talloze beloften gedaan, maar geen enkele wordt jarenlang nagekomen. Daarom kun je lukraak iemand in de Arabische wereld aanspreken en een afkeurende reactie krijgen wanneer je vraagt naar hun gevoel van patriottisme en loyaliteit aan hun heersers. Tot mijn komst in Nederland voelde ik nooit de behoefte om nationale dagen te vieren in mijn thuisland Jemen of voelde ik de vreugde in de mensen van onze rijke buurlanden bij het vieren van speciale gebeurtenissen. Net als in Nederland roepen veel mensen hier in de Arabische wereld “lang leve de koning of president”. In tegenstelling tot de Nederlandse bevolking menen ze het zelden. Hun welzijn is ellendig en hun belangrijkste rechten worden hun ontnomen door hun dictators en despoten. Ik heb nooit kreten zoals “lang leve de koning” geuit, maar dat zou waarschijnlijk veranderen. Ik ben nu in Nederland en wacht op goedkeuring van mijn asielaanvraag. En toch heb ik genoten van onvoorstelbare rechten en zegeningen die ik in mijn land heb gemist. Met Koningsdag volgend jaar zal ik luidkeels “Lang leve de koning” roepen zonder mij te schamen.
