Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Met enige regelmaat duik ik in de grote doos vol oude, vergeelde en verkleurde papieren foto’s. Ik heb er inmiddels al vele honderden gescand die ik dan weer in digitale doosjes stop. Het leuke van gescande foto’s is dat je ze kunt vergroten en zo allemaal leuke nieuwe details ontdek. Zo heb ik een klassenfoto uit de derde klas lagere school waarop twee klasgenootjes elkaar stiekem, althans zo lijkt het, de hand vasthouden. Die ‘liepen’ dus met elkaar ofwel ze hadden geheime verkering. Aan mijn kapsel te zien moet het de ‘School met den Bijbel’ zijn geweest. Ook zie je nog de inktpotten in de lessenaars en de kroontjespennen waarmee je sierlijke krulletters leerde schrijven. Op een andere klassenfoto uit circa 1962 met meester Wilbrink zesde klas lagere school aan de Foelistraat in Hoogvliet, zie ik allemaal mij nog bekende koppies waarvan een aantal inmiddels zelfs al is overleden. Na de foto decennia lang niet te hebben gezien, speur ik de zwart-wit foto af, opzoek naar mijzelf. Hoe ik ook zoek, ik sta er niet tussen en toch is het mijn klas. Was ik ziek? Spijbelde ik die dag? Zat ik op de politiepost aan de Sorongstraat stafregels te schrijven? Ik kan het mij niet herinneren. Ik was zeker niet op het moment dat de foto werd gemaakt bovenmeester Van Kesselen aan het begraven in het Ruigeplaatbos, want hij staat zelf gemeen lachend op de foto. Wat had ik als kind een hekel aan die man met zijn losse handjes die mij kilometers strafregels liet schrijven en zelfs aan mijn haren trok. Moet je nu mee aankomen!
Klassenfoto’s van vroeger helpen ook om herinneringen naar boven te halen. Ze worden zelfs gebruikt om dementerende ouderen te helpen om het vergeetproces af te remmen. Rob de Nijs, nu zelf Parkinsonpatiënt met dementie, zong vroeger: ‘Hier heb ik nog een foto van heel lang geleden. Maar als ik blijf kijken, dan wordt het weer heden.’
Maar heden is anders dan vroeger. Ouders verbieden hun kinderen om deel te nemen aan de jaarlijkse klassenfoto, dit allemaal in het kader van de totaal doorgeslagen privacywetgeving. Een boze vader, zo stond onlangs te lezen in het AD, eiste van de schooldirectie 30.000 euro vanwege de schending van de privacywet. Die vlieger ging uiteraard niet op, maar het tekent de gekte rondom deze totaal voor andere zaken bedoelde wetgeving. In hetzelfde artikel viel te lezen dat kinderen die van hun ouders niet op de foto mochten, huilend het klaslokaal uitvluchten. Wat kan een simpele en leuk voor later bedoelde klassenfoto een kind nou voor schade betrokkenen? Zelf posten trotse ouders tientallen foto’s van hun kroost op facebook en zetten de 13-jarigen volop filmpjes van zichzelf in sexypose ’s op TikTok. Oké, je moet tegenwoordig met de komst van Artificiële Intelligence, kortwege AI, enorm oppassen. Talloze jonge levens worden door mensen met zieke geesten totaal geruïneerd, met soms zelfs zelfmoord tot gevolg. Dan heb ik het over Sexting ofwel het versturen van seksueel getinte berichten of pikante foto’s en video’s waarmee het slachtoffer bewust vernedert of gechanteerd wordt. Foto’s worden zelfs gefaked door op een naakt lichaam het gezicht van het slachtoffer te plaatsen. Derhalve kan ik ook wel begrip opbrengen voor al te beschermende ouders want de gevaren van het internet liggen op de loer!
Maar een gewone klassenfoto… Ik heb afgelopen week, bij het schrijven van deze column, die oude Hoogvlietse klassenfoto nog even uit de digitale fotodoos gehaald met daarop Han Heesen en Theo Hofman met wie ik, met dank aan de foto en de daaruit voortvloeiende nieuwsgierigheid hoe het met hun zou zijn, na tientallen jaren weer gezellig af en toe een biertje drink bij Murray’s in Spijkenisse. Ook kijk ik dan even naar die leuke onschuldige blonde koppies van Wilma de Boo en Yvonne Witzand op wie ik heftig verliefd was. Ik denk nog wel eens aan ze en zing dan in mijzelf het nummer van Toontje Lager; ‘ik heb stiekem met je gedanst, ik hoop dat je het leuk vond.’ Heerlijk die foto’s van vroeger!
