Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Door: Joop van der Hor
Ik schrijf met grote onregelmatigheid regelmatig columns voor Spieke en dat doe ik tot groot plezier van vele lezers en kennelijk ook tot groot ongenoegen bij een gelukkig wat kleiner groepje lezers. Leuk is natuurlijk dat mijn columns dus gelezen worden, daar schrijf je ze ook voor. Zoiets heeft niets met een groot ego te maken of dat je jezelf zo graag in het middelpunt van de belangstelling plaatst, maar omdat je als columnist nu eenmaal graag schrijf wat je zoal in het dagelijks leven bezig houdt. Hoewel er geen bal aan te pas komt, is het schrijven van columns net zoiets als voetballen. Zoiets doe je ook graag actief of passief en als je er ook nog bij kunt scoren is het helemaal meegenomen. Net als bij een voetbalwedstrijd in het stadion of gezellig bij een amateurclub, staan de beste stuurlui aan wal. Zowat iedereen heeft een mening, maar niet iedereen heeft een eigen mening. Want ze hebben die van een ander nodig om zich lekker af te reageren, al dan niet mét of zonder krachttermen en beledigingen. Zo is het bij het lezen van een column niet anders. Ook ik krijg complimentjes en beledigingen, tot zelfs doodsbedreigingen aan toe. Dat laatste gaat veelal anoniem. Bedreigers bedienen zich veelal van gefingeerde namen en een profielfoto zonder gezicht en begluren via anderen je Facebookpagina, bang om zelf bekend te worden.
Ik doe het niet snel en zeker niet vaak, maar ik voel mij de laatste tijd genoodzaakt of zo af en toe een paar van die amoeben te blokkeren. Een amoebe is een ééncellige parasiet welke zich veelal in de darmen ophoudt, hetgeen de diarree aan beledigingen, bedreigingen en onaangenaam woordgebruik wellicht verklaart. In coronatijd heb ik ooit eens een column geschreven over vaccinatieweigeraars die ik liever niet in ‘mijn’ café naar binnen zag komen. Ik was in die tijd simpelweg bang, net als miljoenen anderen die ook bang waren om ziek te worden of dood te gaan en wilde niet besmet raken en op de IC belanden. Ik weet nu al dat er dan wel weer iemand is die roept; ‘dan moet je lekker thuis blijven’. En zo zijn we weer aan het begin van de oneindige ‘cirkel van discussie’. Als ik schrijf hoe pijn het mij doet en hoe erg ik het vind om te zien dat een grote aardbeving in Turkije duizenden mensenlevens heeft gekost is er altijd wel iemand die reageert met; ‘je hebt het wel over die Turken maar niet over de mensen in Syrië of over de slachtoffers van Amerikaans oorlogsgeweld in Afghanistan.’
Regeringen zijn bezig om TikTok te verbieden, te beginnen bij overheidsdiensten en straks ook vast elders. Amerika is bang dat China via TikTok belangrijke informatie toegespeeld krijgt welke de wereldvrede zou kunnen verstoren? Welke wereldvrede? Er is een zichtbare oorlog bezig tussen Oekraïne en Rusland en een onzichtbare tussen de VS en China. Dus ik maak mij niet zo druk om een paar vervelende reacties van zielige mensen die zich verstoppen achter een fake identiteit omdat ze kennelijk zelf van alles te verbergen hebben. Ach, ze mogen mij een lul vinden, maar dan wel een lul die voor zijn mening én identiteit durft uit te komen!
