Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
De muziek stopt, het geschuifel en gestommel verstomd. De stilte wordt oorverdovend hoorbaar, slechts verstoord door een onderdrukte kuch en enkele voetstappen van laatkomers. De stervelingen wachten op de gestorvene!
Van alle kanten lacht het gezicht van Bram Peper ons toe. Geen hoek, geen nis, geen zuil, geen muur of er hangt wel een groot televisiescherm met daarop het portret van een olijk lachende Bram. Niet om ons in de gaten te houden, maar om hem mee te laten genieten van al die mensen die speciaal voor hem naar de Grote- of Sint Laurenskerk zijn gekomen. Hoeveel van hen zouden er zitten met een licht bezwaard gevoel vraag ik mij af? Hoeveel hypocrieten kunnen er in een kerk? Ik herken er een aantal, meer dan mij lief is. Mensen die pas in Brams onschuld zijn gaan geloven toen het feitelijk te laat was. De ‘Bonnetjesaffaire’ heeft een zware tol geëist. De oud burgemeester/ minister Bram Peper werd door menigeen, en niet in de laatste plaats door de media, weggezet als een dief, een fraudeur, iemand die zichzelf verrijkte om op oneigenlijke manier uit de gemeenteruif te pikken.
En licht geschuifel neemt langzaam de regie over van de stiltedie uren lijkt te duren maar het in feite slechts 3 minuten heeft volgehouden. Mensen kijken nieuwsgierig om over hun schouder richting de grote deur die wordt geopend. Ook ik werp een blik naar achteren en kijk in het helle licht. Of moet ik in het kader van de dood van een groot man misschien het woord ‘hemels licht’ gebruiken? Dan begint de onlangs gepensioneerde stadorganist Geert Bierling de toetsen van het majestueuze orgel van de Laurenskerk te beroeren. Eerst met enkele rustige tonen, maar snel daarna doorklieft de bijna alles verzwelgende melodie ‘Ases Tod’ Peer Gynt Suite Np.1 van de componist Edvard Grieg het middenschip van de kerk. Ik associeer de naam van componist Grieg met ‘der Krieg’. Mijnkennis van de Duitse taal is nooit echt best geweest. Zo moet het orgel op 4 mei 1940 hebben geklonken toen Duitse vliegtuigen hun dodelijke bommen om de weerloze stad onder hen afwierpen en het centrum bijna volledig in de as legde. Zou Bram ooit, net als zijn geliefde herbouwde stad, ooit ook als een feniks uit de as herrijzen? Nog geen 5 minuten later komt het antwoord als hij de kansel betreed en begint te spreken. Nee, het is niet Bram, maar zijn zoon met dezelfde naam, hetzelfde postuur en dezelfde vileine humor die de genodigden toespreekt. Vervolgens galmt het nummer ‘Street Fighting Man’ van de Stones door de kerk, een regelrecht statement !
Maar eerst zien de honderden nog niet gestorven stervelingen de eenvoudige, bijna simpele Rotterdamse kist zonder opsmuk voorbij trekken, gedragen door zes kleinkinderen van opa Bram. Ze dragen een letterlijk zware last op hun schouders, alhoewel hun opa de laatste maanden toch 20 kilo was afgevallen. Achter de kist lopen de kinderen en Maria. Niet de heilige maar de Heiden. Brams trouwe vriendin Maria Heiden, de vrouw die hij in de gelijknamige boekenwinkel aan de Oude Binnenweg ooit voor het eerst ontmoette oogt teer, broos en verdrietig. Maar als zij, na een hele stoet sprekers, als laatste het woord neemt, spreekt Maria met luide, krachtige stem en streelt wie zij strelen moet en haalt uit zonder namen te noemen.
Na afloop kort gesproken met Lee Towers en zijn lieve vrouw Laura. Leen is aangedaan, hier kan hij niet tegen. Ik ook niet want de plechtigheid mond uit tot een netwerk bijeenkomst van mensen die gezien zijn en gezien willen worden. Als de kerk leeg is blijft Maria met haar verdriet, herinneringen en een grote voor haar maatje gekochte leverworst in de koelkast achter. Ook ik neem afscheid van een bijzonder mens die ooit mijn nek heeft gered door letterlijk voor mij te gaan staan! Dag vriend Bram. Dag in Amsterdam geboren en in Rotterdam groot geworden straatvechtertje. De stad, ik, ja zelfs de hypocrieten gaan je missen!
