Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Het is een klein jaar voor de verkiezingen en de flyers, banieren, vlaggen en posters worden uit de kast gehaald. Het geschonden blazoen wordt opgepoetst en de kandidaten bezoeken de lokale Huizen Weltevree of hoe al die mensenpakhuizen ook mogen heten. Daar oefenen ze niet alleen hun campagne maar kijken ze van de demente bewoners ook af hoe ze gedane uitspraken in het verleden of die ze in de campagne nog gaan doen, het beste kunnen vergeten. Net als de toehoorders zullen zij op korte termijn daar geen actieve herinneringen meer aan hebben.
Vergeetachtigheid is voor de één een ziekte en voor de ander een excuus. En net als bij veel ouderen het geval is, ‘vergeten’ politici niet alleen, ze verdraaien ook van alles en dat maakt de politiek, net als dementie en alzheimer zo gemeen, zo triest en zo pijnlijk. Maar wie zijn hier nou eigenlijk de echte zieken van geest? Neem nou D66-leider Sigrid Kaag. Ze moet geweten hebben van wat zich achter gesloten deuren heeft afgespeeld met betrekking tot de #MeToo-zaak binnen haar partij. Maar in plaats van zich openlijk te verontschuldigen en empathie in de richting van hét en misschien wel dé slachtoffers te tonen, keek ze pissig en hautain in de richting van de verzamelde pers en nam ze de echte hoeders van de democratie de maat. “Soms heb ik het idee dat het meer over de ophef gaat en minder over het slachtoffer”, zei ze stoïcijns en weinig mee- en inlevend. Kaag kon haar irritatie over de vragen van de journalisten amper verbergen. Toen ze nog een uiterst directe vraag afgevuurd kreeg zei ze met een stalen gezicht ‘Dit staat me niet voor de bril.’
Slecht voorbeeld, doet slecht volgen. Wat in de landelijke politiek gebeurd en wordt weggepoets, krijgt lokaal gevolg. Neem nou de ‘wegpoets affaire’ in Hoogvliet waar verreweg de meeste gekleurde kandidaat wijkraadsleden door het bestuur van de zich apolitiek noemende partij Nieuw Hoogvliet letterlijk werden afgehaald waarna de door de gemeente betaalde en beschikbare billboard poster opnieuw, maar nu zwaar gemanipuleerd, werd hergebruikt. Dit vooral om de eigen kandidaten naar voren te duwen. De papieren coup is geslaagd want alle NH kandidaten en een groot aantal van hun ‘vrienden’ werden opnieuw gekozen. Sommige al voor de vierde keer. Het begint daar in Hoogvliet een beetje op de Doema te lijken. NH is niet alleen apolitiek, ze handelt ook asociaal. Tegen meerdere, nu opnieuw gekozen leden, zijn er officiële klachten ingediend bij Radar en de gemeentelijke klachten coördinator. Echter de beëdiging op het stadhuis door burgemeester Aboutaleb ging gewoon door en zo ook de verkiezing van de nieuwe wijkraadsvoorzitter. Nieuw? Nee hoor, de putsch is goed voorbereid en dus is ‘nieuw’ gewoon zo ‘oud’ als de weg naar Kralingen. De oude voorzitter is ook nu weer de nieuwe! Toen ik daar vanaf de publieke tribune afgelopen week een vraag over stelde sprongen enkele undercover clowns als door wespen gestoken overeind en slingerden boze woorden in mijn richting. De sfeer werd grimmig en ja hoor, net als bij Kaag in Den Haag kreeg de pers ook in Hoogvliet van alles de schuld. Ik zou een hetze voeren tegen iemand waarvan meerdere mensen hebben aangegeven dat deze zijn voorzitterschap al jaren misbruikt om zijn vrienden subsidies toe te schuiven en zijn eigen onderneming ‘in diensttijd’ te promoten. Nou laat ik mij niet snel monddood maken en zeker niet kisten. Ik wacht in vol vertrouwen de resultaten van het onderzoek van RADAR en de commissie af. Ik ben geen parlementair of politiek journalist maar ik zal, net als elders collega’s van mij doen, blijven inzetten om misstanden aan de Kaag eh kaak te stellen. Net zo lang totdat niemand in de politiek meer een ‘Kaagje doet’.
